สามร้อยเก้าสิบห้า

ความเงียบสงัดยามเย็นโรยตัวลงปกคลุมทั่วทั้งคฤหาสน์ราวกับผ้านวมผืนนุ่มอุ่น ทว่ามันกลับไม่ได้นำพาความสงบมาให้เช่นเคย ตรงกันข้าม ทั้งบ้านกลับอบอวลไปด้วยความตึงเครียดที่ไม่ได้เอ่ยออกมา ความทรงจำ และจังหวะชีวิตใหม่ที่เปราะบางซึ่งเรากำลังพยายามสร้างขึ้น เซซีเลียนั่งอยู่บนขอบเตียง แกว่งขาเล็กๆ ไปมา จ้องมองเ...